Στάση ζωής

Αναρωτιέμαι αν το γράψιμο είναι εκτόνωση ή βουτιά στο κενό. Χωρίς αλεξίπτωτο. Σίγουρος θάνατος. Κι αν ζήσεις ; Ανάπηρος πια, μισείς τους ανθρώπους που σε λυπούνται. Μισείς αυτόν στον οποίο χρωστάς την ύπαρξή σου. Αυτόν που τυχαία πέρασε από κάτω και σου έκοψε τη φόρα προς τον θάνατο.

Φάτσες κοινές, αδιάφορες καρφώνουν τα βλέμματά τους πάνω σου. Σου μοιάζουν το ίδιο φαιδρές με τη δικιά σου. Κι αν κάποια από αυτές τολμήσει να σου χαμογελάσει δε διστάζεις με μια σου μόνο κίνηση, με μια σου λέξη, με μια ματιά, να την επαναφέρεις στην πρότερη κατάσταση. Γίνεσαι σκληρός, χυδαία κυνικός, λες και έτσι θα καταφέρεις να επιβεβαιώσεις την ορθότητα των αποφάσεών σου. Στρέφεσαι σε πράγματα ψυχρά και άψυχα.

Συναναστρέφεσαι καθημερινά μαζί τους γιατί δεν έχουν φωνή να σου μιλήσουν και ικανοποιημένος που δεν σου φέρνουν καμία αντίρρηση τα καληνυχτίζεις και πέφτεις για υπνο στο υπέρδιπλο-μονό κρεβάτι σου. Τα όνειρά σου με ληξιαρχική πράξη και κάθε επισημότητα μετονομάστηκαν σε εφιάλτες. Ξυπνάς. "Θέλω να φωνάξω δυνατά πως είσαι τέρας. Μ 'ακούς; Πως είμαι τέρας..."