Η βόλτα, γένους θηλυκού...

Eντάξει, δεν θα είχε εξελιχθεί έτσι η βόλτα μας αν είχα καταλάβει νωρίτερα το θνησιγενές του πράγματος. Ίσως έκανα μια δυο στάσεις παραπάνω στον κήπο για να σου προσφέρω λίγα κόκκινα τριαντάφυλλα. Και ίσως έτσι να επιβεβαιώνεται το -κλισέ κατά τ'άλλα - απόφθεγμα που κάνει λόγο για την αξία του ταξιδιού! Για να έχει και το νόστιμον ήμαρ τη γλυκόπικρη γεύση του τέλους.

Σε θυμάμαι να τριγυρνάς στο δωμάτιο αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω πως κατάφερες να αφήσεις τα σημάδια σου ανεξίτηλα σε κάθε του γωνιά, χωρίς να ακούγονται τα βήματά σου, χωρίς να αφήνεις πατημασιές. Η αέρινη παρουσία σου, ο εξουσιασμός της σκέψης και των συναισθημάτων μου θαρρείς σου έδιναν θεϊκή υπόσταση κι εγώ ο τρελός το κατάλαβα τη στιγμή της προδοσίας, λίγο πριν τη Σταύρωση. Αναρωτιέμαι ποιος έπαιξε τον ρόλο του Ιούδα. Ποιος προσέφερε τόσο απλόχερα τριάντα αργύρια;

Κι αν ο δρόμος δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα, θα σ' έπαιρνα αγκαλιά να τον βαδίσουμε μαζί, να πατήσω εγώ τ'αγκάθια της διχόνοιας. Στο διαμαντένιο κλουβί που κλειστήκαμε, όμως, δεν αφήσαμε μια χαραμάδα για να μπει το φως της μέρας. Κι έτσι μες στη νύχτα χαθήκαμε σαν δυο βεγγαλικά. Τα πυροτεχνήματα αστερισμέ μου ξέραμε πως κραταν για μία, μονάχα μια στιγμή.
Σ.Λ.