Ήρθες και ξάπλωσες πλάι μου, το τελευταίο εκείνο βράδυ, αθόρυβα, σχεδόν ιεροτελεστικά, φοβούμενη μήπως ταράξεις τη σιωπή που ηχούσε τόσο εκκωφαντικά στ'αυτιά μου... Όπως ακριβώς την πρώτη φορά. Χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Ο αιφνιδιασμός το αγαπημένο σου παιχνίδι. Τουλάχιστον έτσι το έκανες εσύ να μοιάζει. Aκούμπησες τα χέρια σου στα χέρια μου, το πρόσωπο σου στο δικό μου και δοκίμασες να σπάσεις το τοίχος που υψωνόταν ανάμεσά μας με ένα δειλό αλλά καθόλα αληθινό χαμόγελο. Κι ένα χάδι. Ανταποκρίθηκα, ίσως κομμάτι μηχανικά, αλλά σίγουρα ανταποκρίθηκα και προσπάθησα να βολευτώ στην αγκαλιά σου. Έκαιγες και μπορούσα με ευκολία να νιώσω την ανάσα σου στο πρόσωπό μου. Όχι, δεν μύριζε μέντα, ούτε δυόσμο. Τσιγάρο και ίσως μια υποψία αλκοόλ το πανάκριβο άρωμά σου.
Μ'έσφιξες πιο δυνατά πάνω σου σαν να ήθελες να ρουφήξεις και την τελευταία ρανίδα του ασθενικού αίματός μου. Ως ένα εξωκοσμικό πλάσμα που τρέφεται από την ενέργειά μου και μου αφήνει τόση ώστε να καταφέρω μετά βίας να μαζέψω τα κομμάτια μου και να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου στο έρεβος που με τόση ευκολία με αφήνεις να χαθώ. "Ήρθε η ώρα" τόλμησες να πεις, άνοιξες το παράθυρο και πέταξες στο σκοτάδι που τεχνηέντως είχες φροντίσει πρωτύτερα να απλωθεί τριγύρω μου. Να θυμάσαι, αν πουλήσεις την ψυχή σου στον διάβολο, εκείνος θα βρει την ευκαιρία και θα την βγάλει στο σφυρί.
Πρωτοχρονιά του 19..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου